Stap voor stap op weg naar nieuw geluk

Tijdens mijn werk bij de politie heb ik jarenlang de meest verschrikkelijke en uiteenlopende trauma’s meegemaakt: rampen, dodelijke schietpartijen, tragische ongelukken met jonge mensen, zelfmoord, etc. Wanneer ik ter plaatse kwam bij dodelijke aanrijdingen en het slechte nieuws moest overbrengen, hoopte ik altijd dat zoiets ons als familie nooit zou overkomen. Maar toch gebeurde het. In dezelfde periode verongelukte mijn broer en verloor ik mijn geliefde ouders binnen een jaar tijd; zij werden ziek en stierven van verdriet.

Kort daarna vernam ik dat ik vader zou worden, wat mij een kans leek om mijn verdriet om te zetten in geluk. Dat was op dat moment mijn gedachtegang. Na het verlies van mijn ouders en broer kon ik intens het geluk van vader worden voelen. Ik werd vader van een zoon, Sam, het mooiste dat er is. Maar het noodlot sloeg opnieuw toe, ditmaal nog harder en genadeloos: na een half jaar kregen we te horen dat Sam niet oud zou worden vanwege een spierziekte. Als vader, en samen met mijn lieve vrouw, voelde ik me machteloos. Je wilt het niet accepteren en hoopt dat iemand zegt dat het niet waar is. Na onderzoek in het ziekenhuis werd de diagnose definitief vastgesteld door de kinderarts. Onze huisarts waarschuwde ons dat 9 op de 10 ouders uit elkaar groeien in zo’n situatie.

Wij moesten verhuizen, mijn vrouw raakte haar baan kwijt en ging fulltime voor Sam zorgen. Er volgde een tijd van angst, onzekerheid en veel ziekenhuisbezoeken. Sam overleed toen hij bijna 5 jaar oud was. Inmiddels was mijn dochter geboren, gezond, en hadden wij de erfelijke factor van de spierziekte laten onderzoeken. Omdat de vele ziekenhuisbezoeken en zorgen wegvielen, besloot ik heel hard te gaan werken. Mijn sociale omgeving waarschuwde mij het rustig aan te doen, maar niemand kon mij tegenhouden. Wat ik nodig had, was iemand die hetzelfde had meegemaakt als ik en mij de weg kon wijzen, maar die persoon heb ik niet kunnen vinden. Ik veranderde van baan en startte een zeer succesvol bedrijf. Ik werkte 80 uur per week, waanzinnig krachtig en een hele prestatie, maar ik maakte een grote denkfout die ik mij op dat moment nog niet realiseerde: ik liep alleen maar weg voor het verdriet.

Na 23 jaar slecht slapen, lichamelijke klachten en stress, kreeg ik steeds meer inzicht in wat ik niet goed had gedaan, maar ook in wat ik wel goed had gedaan. Ik werd me bewust van wat ik had, in plaats van wat ik niet meer had. Degene die mij de weg kon wijzen, die ik toentertijd niet kon vinden, was ik inmiddels zelf geworden.

Ik ben dankbaar voor het goudeerlijke inzicht dat mijn vrouw en ik nog steeds gelukkig samen zijn, met een wijze les van onze huisarts en dat ik vader mag zijn van een prachtige dochter. Langzaam maar zeker begon mijn groei en geluk het verlies te overstijgen. Na 23 jaar kan ik volmondig en met alles wat ik in mij heb zeggen dat ik me bewust ben van mijn groei en enorm gelukkig ben samen met mijn vrouw en dochter. De tijd kan ik niet terugdraaien en zal altijd de trotse vader van Sam blijven, maar wat ik wel kan doen is mijn ervaring als posttraumatische groei coach en ervaringsdeskundige inzetten om jou te helpen met jouw trauma. Geluk na verlies bestaat; ik heb het zelf meegemaakt en wil jou heel graag helpen om ook weer gelukkig te kunnen zijn. Dit doe ik als coach op basis van het gedachtegoed van posttraumatische groei.